Tamara Koopman - Vlindervrij

AL EEN HALF JAAR IN BOISE, IDAHO!

Dans  /  13/04/2018

De tijd vliegt! We zitten alweer een half jaar in Amerika. In Boise, Idaho. 

Wat kun je veel meemaken in een half jaar tijd en ook weer gewoon raken aan dingen, waarvan ik dat een half jaar geleden niet had kunnen denken, zoals dat de oudste twee kinderen al bijna vloeiend Engels praten; ze kunnen nu de meeste mensen en dingen hier begrijpen en o.a. de liedjes van idool Justin Bieber verstaan (en me vragen stellen hierover.. slik). Het spellen van woorden, wat ze nu veel leren en doen, gaat in zowel het Nederlands als Engels door elkaar heen, en wordt geleidelijk aan steeds meer Engels. Ook onze jongste, die nu regelmatig naar een pre-school gaat, komt thuis met de eerste volzinnen van haar leven.. in het Engels; “Mommy, can you open this?” Of “Where is my poppy?” doelend op haar knuffeltje.  

Erg leuk om erbij stil te staan hoe we met z’n vijven aan het integreren zijn (geweest); zwemles, drumles, tennisles en scouting worden opgepakt nu het Engels taalbegrip beter wordt. Ook worden nu dingen gedaan die ik dacht dat we die voorlopig niet (of misschien wel nooooit) zouden doen, zoals skiën. Boise is omringd door woestijn, maar het prachtige Boise National Forest ligt om de hoek, zo’n half uur rijden, waar mijn oudste twee kinderen en ik in de maand februari onze eerste skilessen ooit hebben gehad. De kinderen deden het geweldig, vrijwel meteen angstloos. Alleen ik...  ik ben niet vaak angstig, maar holy sh*t, wat hebben mijn knieën geknikt, en ik heb stille tranen van angst gehuild onder mijn skibril, tegen mezelf zeggend dat ik de instructeur zou zeggen dat ik ermee zou stoppen. Maar in de 4e en voorlopig laatste les was er de klik tussen mijn lichaam, de ski’s en de sneeuw en wat heb ik toen genoten van het vliegen over een geweldig dik pak sneeuw met prachtige vergezichten over Boise en andere delen van Idaho. 

Ik ben inmiddels (weer) gewend aan de Amerikaanse vriendelijkheid, de ‘hugs’, de grote auto’s, het rustige(re) rijden op de wegen, de ruimtelijkheid, het gemakkelijk kunnen kopen van mijn geliefde kombucha en kefir, gefermenteerde drankjes, die ik in Nederland zelf moest maken. Ook hebben we weer een fijn sociaal leven gecreëerd, waarbij we met z’n tweetjes of met vrienden in ‘sleezy’ barretjes duiken op zoek naar lekkere Amerikaanse biertjes, gaan we op in de grote diversiteit aan restaurantjes van deze grote stad, die toch fijn klein aanvoelt, en ontdekken we verschillende podia voor muziek, toneel en andere culturele uitingen.  

Met vriendinnen heb ik uitjes naar (indoor) speeltuinen met de kinderen of naar musea, of we gaan (zonder kinderen!) naar massagesalons, hoe luxe(!), wonen verschillende workshops bij of we gaan gezellig lunchen. 

En natuurlijk heb ik mijn 4 tot 8 danslessen per week, die ik op twee verschillende locaties in Boise geef, en ben ik een qigong training aan het doen, waarbij ik een aantal keer per jaar een weekend naar Portland en Seattle mag in mijn uppie. 

Het voelt als een luxe leven hier, en hoewel ik er steeds meer van kan genieten nu we meer en meer routine hebben, heb ik de afgelopen maanden Nederland erg gemist in de zin van familie, vrienden, dansgemeenschap, cultuur en mijn keuken, tuin en studio’tje. 

De vrienden en dans- en schoolgemeenschap hier in Boise beginnen al te vragen of we niet langer of permanent kunnen blijven, maar hoewel Boise in mijn hart begint te kruipen, ligt mijn hart in Nederland. Hopelijk kunnen we het goede van Boise straks integreren in ons leven in Liempde. Voorlopig absorberen we al het goede van hier, vooral de warmte van de zon, die hier vrijwel alle dagen schijnt. Ik stuur graag wat door naar jullie! 

Sending sunshine from Boise! 

 

thumbnail